Հակոբ Հակոբյան (նկարիչ)

Կենսագրություն
Հակոբյան Հակոբ Տիգրանի (1923 թ․ մայիսի 24 ― 2013 թ․ մարտի 8), ՀՀ Ժողովրդական գեղանկարիչ, պետական մրցանակի դափնեկիր, ՀԽՍՀ ԳԽ պատգամավոր (1967-71)։



Ծնվել է 1923թ. Ալեքսանդրիայում (Եգիպտոս)։ Ուսանել է Կիպրոսի Մելգոնյան վարժարանում։ Մասնագիտական կրթությունը ստացել է Կահիրեի գեղարվեստի (1944-48) և Փարիզի Գրան Շոմիե ակադեմիաներում (1952-54)։ Հայրենիքում նրա մասին տեղեկացվել են մամուլից և այն նկարներից, որ նա 1960 թվականին ընծայել էր Հայաստանի պետական պատկերասրահին։ Մասնակցել է Երիտասաարդության և ուսանողների համաշխարհային IV փառատոնին (1953, Բուխարեստ, 2-րդ մրցանակ), արդի եգիպտական արվեստի (1958, Մոսկվա, Լենինգրադ) ցուցահանդեսներին, Ալեքսանդրիայի բիենալներին (1959, 1961)։ 1962-ին ընտանիքով հայրենադարձել է Հայաստան։


Նկարչական ոճ
Հակոբյանը իր ստեղծագործական առաջին շրջանում ստեղծել է նատյուրմորտներ, որտեղ շեշտված են տխրության ու առանձնության զգացմունքները. «Կինը խոհանոցում», «Սխտորներ», «Վիշտ», «Դերձակը» գործերը այդ ստեղծագործական ժամանակահատվածի լավագույն օրինակներն են ։ Օտարության մեջ ապրելու տարիներին Հակոբյանը հիմնականում նկարել է թեմատիկ նկարներ, ուր յուրահատուկ ուժով ու նրբությամբ ընդանրացրել է հայրենիքից հեռու ապրող իր հետեղեռնյան սերնդակիցների հոգեվիճակը։ Բնանկարների ենթատեքստում շոշափելի են անհանգիստ ժամանակից բխող լարվածության ու տագնապի զգացմունքները, որոնք ակնհայտ են «Նեյտրոնային ռումբին՝ ոչ», «Սումգայիթ» կտավներում և «Ընտանիք» քանդակում։


Հակոբ Հակոբյանը, ում վարպետ են անվանում, ծնվել է Եգիպտոսի Ալեքսանդրիա քաղաքում: 20-ից ավել քաղաքում` Վիենա, Փարիզ, Նիկոսիա, Մոսկվա, Բեյրութ, Հելսինկի, Լոս-Անջելես, անհատական ցուցահանդեսներ է ունեցել: Պարգեւատրվել է “Սբ. Մեսրոպ Մաշտոց”, “Սբ. Սահակ Պարթեւ եւ Սբ. Մեսրոպ Մաշտոց'' պետական շքանշաններով:
Հակոբ Հակոբյանը, ում վարպետ են անվանում, ծնվել է Եգիպտոսի Ալեքսանդրիա քաղաքում: 20-ից ավել քաղաքում` Վիենա, Փարիզ, Նիկոսիա, Մոսկվա, Բեյրութ, Հելսինկի, Լոս-Անջելես, անհատական ցուցահանդեսներ է ունեցել: Պարգեւատրվել է “Սբ. Մեսրոպ Մաշտոց”, “Սբ. Սահակ Պարթեւ եւ Սբ. Մեսրոպ Մաշտոց'' պետական շքանշաններով:
88-ամյա նկարիչը սիրում է զբոսնել: Նրա ամենասիրելի զբաղմունքներից է նկարներ դիտելն ու նույնիսկ մետրոպոլիտենի կայարանների աստիճանների վրա վաճառվող նկարները միշտ ուշադրությամբ զննում է: “Դրանք ռաբիս են անվանում, բայց, եթե մարդը նկարել է, ուրեմն ուզում է, որ դիտեն”,- նշեց վարպետն ու հավելեց. “Նկարչությունը տարիք չունի: Քարայրերում արված նկարները չեն հնանում. հիմա նույնպես արժեք ունեն: Նկարիչը մշտապես մի պատմություն է պատմում իր նկարներում”:
Նկարելու պակաս չունեմ: Բայց չէի պատկերացնում, որ մեծ տարիքում ֆիզիկական աշխատանքը բարդություններ է առաջացնում: Միեւնույն է շարունակում եմ աշխատել'',- ասաց վարպետը: